روايه حنين بمدينة المنصوره

عيد زواجهم الخامس منذ حفلة اقامة الزفاف وليس منذ عقد القران
عمر كل سنه وانتى طيبه ياحبيبتى
حنين لسه بتحبنى زى الاول يا عمر 
عمر هاتصدقينى لو قلت لك اكتر
حنين هاصدقك لانى بحبك اكتر
فجأه صوت طرقات على بابا غرفتهم
معتزمازن يامامى قام من جمبى وراح على السړير التانى تعالى نامى انتى جمبى
عمر متنهدا من افعال ولديه التوأم التى لاتنتهى
حنين ياحبيب مامى انتوا كبرتوا عندكم اربع سنين يعنى اللى ادكم بينام على سريره مش شړط حد ينام جمبه ولا انت لسه عيل بقى وعاوز حد ينام جمبك
معتز الصغير لا يامامى انا كبير وهاروح اڼام على سريرى لوحدى

عمر عين العقل
ياحبيب بابى نام بقى وانا هاجبلك حاجه حلوة پكره
حنين هاروح انيمه واجى يا عمر 
عمر ماتتأخريش ياحنون دا النهارده عيد جوازنا تعالى بسرعه عشان تشوفى الهديه اللى جبتهالك
بعد لحظات عادت حنين الى عمر الذى كان ينتظرها بشوق
حنين نام خلاص
عمر وهو يعطيها علبه قطيفه حمراءبحبك وهافضل احبك يا عمر ى
حنين وانا بحبك ياحبيب قلبى يامنحه جاتلى فى محنه
تم بحمد الله
اتمنى ان تكون روايتى نالت اعجابكم 
بقلم امل الهلاوى