زهرة قلب الربيع( 1 )بقلم فيروز عبدالله
اول ما خرجت من الباب ، لقيت حنان بتصر-خ ، جريت عليها بسرعة
لقيتها ماسكة فستان خطوبتها بين ايديها وقالت بع-ياط : مين الى قطڠ الفستان كدا ؟!
برقت و مسكتة، فعلا الفستان كان فية قطڠ كبير من تحت .. بصتلها : م مش عارفة .. مش وقتة لازم ندور على حل علشان العريس زمانة على وصول
رمت الفستان على جنب پغضب ، وبصتلى فى عينى وقالت : أيوة حاولى تدارى على الموضوع ، إنما أنا عارفة مين الى عمل كدا ، انتى !
حنان : لا انتى إلى الڠـل عماكى ! ، من ساعة ما يحيى جة واتقدملى وانتى تصرفاتك مش طبيعية ، إية كنتى حاطة عينك علية ؟!
الكلمة ردت فى قلبى مزقتة ، لكن مينفعش أفشى السر .. لازم اتمالك نفسى : لـ ، لا طبعا .. مستر يحيى مجرد مدرس بالنسبالى ، مدرس وبس ! وبعدين حنان أنا مش راضية عن اسلوبك دا ، اتكلمى معايا بأسلوب احسن من كدا !
حنان بزع-يق : اسمعى بقى أنا كل مرة بعديها يا زهرة ، لكن المرادى مش معدياها ، غير لما تعترفى قدامنا كلنا بالى عملتية و تتأسفى علشان أنا طفح كيلى !
اتص-دمت من كلامها ، كنت ڈم ..ا بتحامى فى اختى لما حد يزعلنى ، بس دلوقتى اروح لمين وهى السبب فى زعلى ؟! مقدرتش امسك نفسى اكتر من كدا ، عيطت .. عيطت وأنا باصة للأرض .. حاولت اتكلم لكن معرفتش ، .. فى الاخر قولت بصوت غلب علية القهر و الحزن : و الله أنا
معملتش حاجة .. والله يا حنان .. ا.. "صوت عربيات العريس جت تحت "
قاطعتنى بسرعة وهى بتتكلم بضيق : بردة ؟ ماشى .. ماشى يا زهرة ، بس خليكى عارفة أنى مش مصدقاكى وان العملة الهباب دى مش هتمر مرور الكرام ، لينا كلام تانى !
استدرات وهى بتطلع فستان كان قديم عندها من الدولاب علشان تلبسة بدل إلى اتق-طع ... قلبى وجـ"عنى جدا ، اتلفت يمين وشمال لقيت العيون كلها عليا .. حطيت إيدى على بؤى وأنا بعي-ط ، جريت على باب الشقة ومكنتش شايفة قدامى وأنا نازلة على السلم .. مدرتش بنفسى أنى خرجت من العمارة غير لما اتخب-طت بشخص
قولت : ولا حاجة .. ربنا يتمملكوا بخير !
.. وسيبتة وجريت وسط دهشة من كل الحاضرين ..
*فى مكان آخر *
